ملاحظات زمینه ای برای اثربخشی مداخلات تربیتی در اعتلا و تعمیق دینداری

مدعای اصلی مقالة ‌حاضر این است که مداخلات تربیتی به منظور ارتقای دینداری، بدون ملاحظة زمینه‌های «ساختاری» و «انگاره‌ای» و همراه و هم‌سو ساختنِ آنها با «آموزه‌های دینی»، چندان مؤثر نیست. این مدعا در گام نخست بر پیش‌فرض‌هایی تکیه دارد که از جای دیگری اخذ شده‌اند و مجال بحث و تفصیل آنها در اینجا نبود و در گام دوم بر تبیینی استوار شده است که از عوامل مؤثر بر دینداری وجود دارد. مقاله تماماً بر مدل تبیینیِ دینداری متمرکز است و آن را در قالب‌های مختلف، ‌عرضه و مقایسه می‌نماید تا نشان دهد که: 1. وضع دینیِ افراد، ‌تحت تأثیرِ توأمانِ عواملِ «زمینه‌ای» و «مداخله‌ای» است؛ 2. مداخلات تربیتی، راهبرد‌ و مسیرهای متفاوتی دارد که تابع  شرایط و مشخصات دینداران است؛ 3. همچنین تابعِ آن است که کدامیک از «نوع» یا «میزانِ» دینداری، هدف مداخله باشند.